Samen of toch alleen?!
Afgelopen week was ik aanwezig bij een bijeenkomst van wijkverpleegkundige waar een onderzoeker van de Hogeschool van Rotterdam het thema; “Zelfmanagement” toelichtte. Met behulp van een PP waarop de verpleegkundige met een kapje is afgebeeld en vergezeld van gestaalde kaders gaf zij inzcht. Het kwam er uiteindelijk op neer dat de wijkverpleegkundige dé aangewezen professional is om zelfmanagement bij de cliënt toe te passen, of wat dan ook. Ik zou dat ook zeggen als de zaal vol zit met wijkverpleegkundige maar is dat dan ook zo? Waarom toch het toe eigenen van activiteiten? Wordt je vak uitgehold?, komt jouw bestaan als wijkverpleegkundige in de knel?, ben jij dan wel de expert? enz. Enz. Ik merk steeds vaker dat, ondanks de praktijk waar samenwerking wordt gestimuleerd, branchorganisaties juist kiezen voor beroepsidentiteit en allerlei pogingen doen om zich te onderscheiden van de ander. Het spreekt voor zich dat onderwerpen zoals vakbekwaam indiceren een beroepsspecifieke verantwoordelijkheid vereist maar; ‘zelfmanagement”‘!!?? Gelukkig waren er ook workshops , waar een casus onder begeleiding van in dit geval Buurtzorg, vanuit clientperspectief werd besproken en waar sprake was van zelfmanagement, zonder problemen naar een logische oplossing werd toegeleid. Leve Buurtzorg!! of zie ik het fout?
