Al doende leert men!?
Door Jos van der Meulen
Als inservice opgeleide denk ik vaak met weemoed terug aan vroeger toen we naast de theorie op de afdeling gewoon aan het werk waren. De combinatie tussen theorie en praktijk werd snel gelegd en nadat ik een keer een patiënt met cyanose had gezien en in de les er over had gelezen en gesproken vergat ik dit nooit meer! Deze wijze van leren komt in een andere hoedanigheid steeds vaker in beeld.
Over inservice mag natuurlijk niet meer gesproken worden want dat is niet meer van deze tijd. Roy, Roper, Tjebbes, Orem en vele ander theorien samen MBO en HBO, niveau 3,4,5,6,7 hebben het oorspronkelijke gedachtegoed van meester/ knecht relatie danig verstoord . Wat nu!? Practice development, learning on the job, en nog meer ingewikkelde prietpraat als alternatief? Wat het ook wordt, het leren van de toekomst zal in een co-creatieve samenwerking tussen theorie en praktijk plaats gaan vinden.
Nog even terug naar vroeger; als leerling zocht ik ervaren collega’s op en vroeg hem of haar om uitleg en dat kreeg je dan en dat werd dan afgetekend in het OPO boekje. Dit gold ook voor gedrag en attitude als daar reden toe was werd je gecorrigeerd. Als laatste liet je de handtekeningen aan de hoofdzuster zien en met haar goedkeuring kon je de stage met een voldoende afsluiten. Je kunt er veel van zeggen maar het was zo slecht nog niet. Waar is de tijd gebleven? Of word ik oud?
